Günümüz silah üretim şekilleri giderek uluslararsılaşan (ya da küreselleşen) bir hal almaktadır. Bir yandan şirket evlilikleri ve satın alma yoluyla çokuluslu savunma sanayi şirketleri ortaya çıkarken, diğer yandan ise teknoloji ve know-how transferleriyle gelişmekte olan ülkeler yerli savunma sanayilerine yatırım yapmaktadır. Bundan dolayı da sistemde birbiriyle çelişen fakat birbirine bağlı iki yönelim ortaya çıkmaktadır. Birinci yönelim daha geniş piyasa ve ölçek ekonomisi arayışında olan şirketlerin birbirleriyle derinlemesine ilişkiler kurması ve devlet sınırlarının ötesine geçen üretim ağlarının ortaya çıkmasıdır. İkincisi ise, yabancı firmaların yeni piyasa arayışlarından dolayı ortaklık kurma ve teknoloji transferi yapmaya açık olmaları ve bundan dolayı yerel savunma sanayilerin gelişmesidir. Fakat, bu iki yönelim her ülkede aynı şekilde ilerlememektedir. Bazı ülkeler küresel üretim ağlarına entegre olmayı seçerken, diğer grup ülke küresel üretim ağlarından faydalanmalarına rağmen, kendi kendine yeterlilik hedefiyle yatırımlarına devam etmektedir. Bu hedefin altında üç temel motivasyon bulunmaktadır: güç arayışı, ekonomik çıkarlar ve prestij. Fakat, silah üretiminin artan maliyetleri, yerel piyasanın sınırlı olması ve çokuluslu şirketlerin hem finansal kaynak hem de teknoloji olarak gelişmekte olan ülkelerden ileride olduğu göz önüne alındığında, kendi kendine yeterlilik ulaşılabilecek bir hedef olmamaktadır. Kendi kendine yeterlilik seviyesine erişilemediği sürece de, yerel savunma sanayinin ortadan kaldırması hedeflenen sorunlar hala var olacak, beklenen çıkarla elde edilemeyecektir. Fakat, bu durum savunma sanayine yapılan yatırımın boşa olduğu anlamına gelmemektedir. Savunma sanayi modern savaşın hızlı değişimlerine ülkelerin aynı hızda adapte olmasını sağlamakta önemli etkenlerden biridir.